(ณ หน้าเต้นท์เซอคัส)
มาโอะ: เฮ้~ โคงะ! พวกนายเองก็ได้ตั๋วฟรีมาทัวร์ชมเซอคัสเหมือนกันเหรอ~?
มาโอะ: เรียกไปซะแล้วสินะอิซาระคุง! สมกับเป็นลูกผู้ชายจริงๆ...!
มาโอะ: ก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันนี่ จะส่งเสียงเรียกก็ไม่เห็นแปลกตรงไหนเลย
บางทีทุกคนอาจจะได้นั่งที่นั่งแถวพิเศษเหมือนกันก็ได้ ยังไงซะก็ต้องเจอหน้ากันที่หลังอยู่ดีนี่นา~?
โคงะ: อะไรของพวกแกเนี่ย ยืนเรียงหน้าโง่ๆกันสลอนเลย
เรย์: คึคึคึ พวกเจ้ายังสนิทสนมกันไม่เปลี่ยนเลยนะ...♪
มาโคโตะ: อ๊ะ ซาคุมะเซ็มไป! แปลกจังเลยนะครับที่ได้มาเจอกันกลางวันแสกๆแบบนี้ มาเชียร์สองแฝดเหรอครับ?
เรย์: อืม ก็พวกอาโออิคุงเป็นรุ่นน้องที่น่ารักของชมรมดนตรีของข้านี่นา แต่ว่าแสงแดดมันแรงกล้าเสียจนตัวข้าแทบจะแห้งเหือดไปอยู่แล้ว
นี่วังโกะ ช่วยยื่นร่มกันแดดมาทางนี้อีกหน่อยสิ ถึงข้าจะต้องกลายเป็นเถ้าถ่านก็ไม่คิดจะสนใจเลยหรือ?
โคงะ: หนวกหูเฟ้ยไอ้งั่ง แล้วไหงข้าถึงต้องมาคอยดูแลด้วยวะ
ถ้าไม่ชอบแดดล่ะก็ กลับไปนอนโลกดีๆซะเซ่
เรย์: โถ่ อย่าได้บ่นเช่นนั้นสิ ก็วันนี้พวกอาโออิคุงไม่อยู่ ก็เลยมีแต่ต้องมาพึ่งพาวังโกะนี่นา
แต่ว่าง่วงจังเลยนะ สติของข้าแทบจะเลือนลางเต็มทนแล้วสิ วังโกะ กับข้าวของวันนี้ยังไม่เสร็จอีกหรือ...?
โคงะ: อย่ามาทำเป็นเอ๋อนะเว้ยไอ้เปรต ตอนกลางวันแกนี่ไร้ประโยชน์จริงๆเลยนะ ทั้งที่ตอนกลางคืนเริงร่าเกินเหตุจนน่ารำคาญเลยแท้ๆ
มาโอะ: ซาคุมะเซ็มไป ถ้าหิวละก็ พวกเรามีของกินที่ซื้อมาจากแผงลอยทางนั้นอยู่นะครับ เป็นผู้ชมเหมือนกัน ก็มาสนิทกันไว้เถอะ~♪
เรย์: อืม ก็เป็นเวทีใหญ่ของพี่น้องอาโออินี่นา ทำเอาข้าเองก็ตื่นเต้นขึ้นมาไม่สมกับวัยแล้วสิ ถึงจะไม่ชอบใจที่ต้องไปเป็นตัวเปิดให้กับ fine ก็เถิด?
ผู้ที่เคียงบ่าเคียงไหล่กับประธานนักเรียนอย่างวาตารุคุง หนึ่งในสามประหลาดซึ่งเป็นผู้คุมอำนาจเบื้องหลังของโรงเรียนยูเมะโนะเอง... ก็เจนโลกไม่เหมือนกับข้า
ตราบเท่าที่เขายังอยู่ fine ก็นับว่าเขาเป็นหนึ่งในสามประหลาดไม่ได้หรอก
น่าเจ็บใจเสียจริง ข้าเองก็อยากขึ้นแสดงเวทีใหญ่เหมือนกันนะ...♪
เพื่อการนั้น มิใช่ข้าแต่เพียงผู้เดียว แต่ต้องให้เหล่าพวกพ้องพัฒนาฝีมือยิ่งขึ้นไปอีก ทั้งคนในชมรมดนตรี ทั้ง UNDEAD ด้วย พยายามให้มากขึ้นและทำให้ข้ารุ่งเรืองขึ้นเถิด
ขอเพียงซักครั้งหนึ่งก่อนที่ร่างกายอันแก่ชรานี้จะร่วงโรยไป... ข้าเอง ก็อยากจะได้ต่อสู้อย่างทรงเกียตริเหมือนกัน คึคึคึ♪
โคงะ: ห๋า? มีปัญหาอะไรกับพวกข้าหรือไงฟะ เดี๋ยวข้าคนนี้นี่ล่ะจะล้ม fine ให้หน้าหงายเลย!
เรย์: ต้องแบบนั้นสิวังโกะ แหม พัฒนาการของคนหนุ่มสาวนี่ เป็นความยินดีสูงสุดของคนเฒ่าคนแก่เลยล่ะ♪
โคงะ: แต่ว่าข้าสนใจไอ้สวนสัตว์ที่อยู่ข้างๆมากกว่าเซอคัสซะอีก เฮ้ ขอตัวไปดูก่อนที่เซอคัสจะเริ่มได้เปล่า?
เรย์: อดทนไว้เถิดวังโกะ ในเซอคัสเองก็มีสัตว์ให้ดูเหมือนกันนะ อย่างโชว์สัตว์ดุร้ายอะไรแบบนี้...
ยิ่งไปกว่านั้น เราควรจะไปให้กำลังใจพวกอาโออิคุงก่อนที่การแสดงจะเริ่มนะ
พวกนั้นแสดงรอบเปิดตัวด้วย หากไม่รีบละก็จะจบเอาเสียก่อนนะ
โคงะ: งั้นเหรอ... ถ้างั้นพอเซอคัสจบแล้วค่อยไปสวนสัตว์ก็ได้
เรย์: นี่เจ้ารักสัตว์ถึงขนาดไหนกันเนี่ย
อโดนิสคุงเองก็เหมือนกัน ทั้งที่พวกเรา UNDEAD มีภาพลักษณ์ที่ดูน่ากลัวแท้ๆ
แต่กลับมีรสนิยมน่ารักเกินคาดเสียจริงนะ~?
อืม ข้าคิดไอเดียดีๆออกแล้ว วังโกะ ลองสวมชุดสิงโตแล้วเข้าไปปะปนกับเหล่าสัตว์ที่ใช้ในโชว์สัตว์ดุร้ายดูเป็นไงเล่า?
ทั้งได้อยู่ใกล้ๆสัตว์ ทั้งได้ขึ้นเวทีเซอคัสอีก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวไปเลยใช่ไหมเล่า~♪
โคงะ: ห๋า? ใครมันจะไปใส่ฟะ... แล้วข้าน่ะเป็นหมาป่านะเฟ้ย ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงเชื่องๆที่จะโดนจับมาเล่นกลได้น่ะ!
เรย์: ข้าว่าน่ารักออกจะตายไป ไม่คิดงั้นหรือ~?
มาโคโตะ: อะฮะฮะ สองคนนั้นนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ จะเรียกว่าสนิท หรือไม่สนิทกันดีล่ะ...♪
มาโอะ: ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไปทักทายสองแฝดด้วยกันเลยไหมล่ะ
ไม่อยากเห็นเซ็มไปต้องเหนื่อยแค่เพราะไปทักทายด้วย ไปด้วยกันไปได้ไกลใช่ไหมล่ะ~?
ไปกันเถอะเท็นโคเซย์ คนเยอะขนาดนี้เดี๋ยวหลงทางเอาหรอก จับมือกันเอาไว้ไหมล่ะ?
มาโคโตะ: อ๊ะ ขี้โกงนี่นาอิซาระคุง! หลบไปเลยนะ! ผมเองก็อยากจะจับมือกับเท็นโคเซย์จังเหมือนกัน~♪
เรย์: ชักจะครื้นเครงขึ้นมาเสียแล้วสิ ท่าทางว่างานเลี้ยงในวันนี้จะน่าสนุกกว่าที่คิดนะ คึคึคึ♪
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น