(ณ ภายในเต้นท์เซอคัส)
โทริ: "♪~♪~♪"
"ดูสิๆ! แมวเหมียวกำลังโดดดึ๋ง น้องหมาเต้นระบำ และเหล่านกก็โพบินไปตามบทเพลงของผมด้วยล่ะ!"
"เหล่าคุณผู้ชมเองก็ร้องเพลงประสานเสียงไปด้วยกันเถอะ มาสนุกสนานไปกับการเคลื่อนไหวกันหลากหลายกันนะ! ผมเองก็จะเต้นด้วยเหมือนกัน~ กระโดดโผบินฟีเวอร์☆"
(ฮึ้ย... ถึงจะหงุดหงิดที่ต้องคอยรับหน้าก็เถอะ แต่นี่เป็นหน้าที่ที่ผมได้รับมอบหมายมา!)
(จะทำให้สำเร็จให้ได้เลย ประธาน ยูซึรุ อันสึ!)
(แต่ว่า อันสึไม่กลับมาซักทีนะ เห็นว่าไปตามหาสิงโตอยู่ด้วยสิ หรือยังหาไม่เจอกันนะ?)
(แกนะแก เจ้าสิงโต~! หนีไปแบบนี้ผมไม่ให้อภัยแน่ ขนาดคนอย่างผมยังพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ลุล่วงโดยไม่หนีไปเลย!)
(ประธานเองก็เหมือนจะยังไม่กลับมาด้วย เวทีนี้จะเป็นยังไงกันแน่เนี่ย?)
(ทำไงดีล่ะ ถ้าเกิดเซอคัสต้องหยุดกลางคันล่ะก็ ถ้ามันล้มเหลวขึ้นมาล่ะก็ ไม่เอาด้วยหรอก! ทุกคนอุตส่าห์พยายามกันมาถึงขนาดนั้นแท้ๆ!)
ยูซึรุ: (นายน้อย! มีสมาธิอยู่กับการแสดงสิครับ นายน้อยเป็นคนที่ถ้าจะทำก็ทำได้อยู่แล้วล่ะ..!)
โทริ: (รู้อยู่แล้วน่า อย่ามองมาด้วยความเป็นห่วงแบบนั้นสิ! ผมจะทำให้ดูเอง เพราะว่าผมคือฮิเมะมิยะ โทรินี่นา!)
"ดูสิๆ! น้องเหมียวเรียงกันเต้นเป็นขบวนเลยล่ะ~♪"
"กระโดดแบบป๊อป แล้วเต้นแบบคิ้วท์!"
(อือ ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ยังไม่ได้ทำอะไรพลาดเลย แต่ว่าในหัวมันยุ่งเหยิงไปหมดแล้วเนี่ย~ เป็นเพราะเอาแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องนั่นล่ะ!)
(ต่อไปต้องทำอะไรนะ? หวาาา นึกถึงตอนซ้อมให้ออกสิ! ผมคือดาบของประธานเท็นโชอิน เอย์จิ ท็อปไอดอลของโรงเรียนยูเมะโนะซากินะ!)
(จะแสดงสภาพน่าสมเพชไม่ได้เด็ดขาด จะทำให้เกียรติของประธานแปดเปื้อนไม่ได้!)
(จะทำให้เวทีนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและความร่าเริงให้ดูเอง...!)
(...อ๊ะ อันสึ! กลับมาแล้วสินะ ค่อยยังชั่ว♪)
(เจอตัวสิงโตแล้วหรือยังนะ ทำท่าชูกำปั้นขึ้นสูงอยู่ด้วย แปลว่าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วเหรอ?)
(อืม เชื่อแบบนั้นก็แล้วกัน อา ค่อยโล่งใจหน่อย พอเห็นรอยยิ้มของอันสึแล้ว ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเลย)
(ทั้งร่างกายและหัวใจ เต็มไปด้วยความเร่าร้อนแล้ว! เหมือนกับว่าไม่ว่าอะไรก็จะทำได้ทุกอย่างเลย!)
(คอยดูนะ! ดูผมจากที่นั่งชั้นพิเศษตรงนั้นที! จะแสดงให้เห็นเองว่าการช่วยเหลือของอันสึ ไม่ได้เปล่าประโยชน์น่ะ!)
(ถ้าหากมีอันสึคอยเฝ้าดู และสนุกสนานไปกับมันล่ะก็... สำหรับผมแค่นั้นก็พอแล้วล่ะ!)
ยูซึรุ: (ต้องแบบนั้นสิครับ นายน้อย)
(แม้จะน่าเจ็บใจ แต่ก็น่าประทับใจมากครับ ผู้ที่ทำให้นายน้อยมีรอยยิ้มเช่นนั้นได้นั้น คงมีเพียงเท็นโคเซย์ซังกับท่านพ่อท่านแม่เท่านั้นกระมังครับ)
(หรือก็คือ คงมีเพียงครอบครัวเท่านั้นล่ะ สำหรับนายน้อยที่ได้รับบทให้เป็นที่จงเกลียดจงชังและต้องทนทุกข์ทรมานอย่างโดดเดี่ยวในยูเมะโนะซากิแล้วนั้น...)
(ในที่สุดก็พบกับสถานที่อันอบอุ่น... ไม่สิ ครอบครัวแล้วสินะครับ มีเพียงตำแหน่งนั้นเท่านั้น ที่ยูซึรุผู้นี้ไม่อาจทำหน้าที่แทนได้)
(ช่างน่าอิจฉาเสียจนแค้นใจเลยล่ะครับ... เท็นโคเซย์ซัง♪)
ยูซึรุ: "ทุกท่าน! สนุกสนานไปกับเวทีของเซอคัสโดยไอดอลในรอบปฐมทัศน์เปิดตัวครั้งแรกของประเทศหรือเปล่าล่ะครับ?"
"เหล่าไอดอลนั้นไม่ได้ทำได้แต่การแสดงผาดโผนเพียงอย่างเดียวเท่านั้นหรอก! จะขอแสดงความเป็นไอดอลให้เห็นอย่างเต็มที่ล่ะนะครับ!"
"เชิญสนุกสนานไปกับการร้อง เต้น และการแสดงได้เลยครับ!"
"นายน้อย มาร้องเพลงร่วมกันเถอะครับ♪"
โทริ: "เดี๋ยวเถอะ อย่ามาเรียกกันว่านายน้อยตอนอยู่บนเวทีสิ! แล้วก็ ไหงนายถึงได้กำไมค์พลางร้องเพลงอยู่บนบันไดลิงอย่างงั้นเนี่ย? ท่าทางเหมือนคนโง่เลยนะ~?"
ยูซึรุ: (หึหึ อันที่จริงกำหนดการร้องเพลงมันต่อจากนี้ไปอีกซักครู่ แต่ดูเหมือนว่าจะเกิดการเปลี่ยนกำหนดการไปแล้ว...)
(แต่ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาในการเตรียมการแสดงถัดไปซักพัก กระผมจึงได้รับคำสั่งให้ยื้อเวลาเอาไว้น่ะครับ)
(ทั้งหมดนั้นเป็นไปตามความปรารถนาของฝ่าบาทองค์จักรพรรดิ)
โทริ: (ถ้าเป็นคำสั่งจากประธานล่ะก็ได้อยู่หรอก แต่ว่าอย่ามาขัดแข้งขัดขาผมล่ะ ยูซึรุ!)
(วันนี้ผมอารมณ์ดีด้วย ไหนๆก็ไหนๆ มาร้องเพลงด้วยกันเถอะ♪)
ยูซึรุ: (ครับ นายน้อย! ไม่ว่าเมื่อไหร่ ยูซึรุก็จะอยู่กับนายน้อยเสมอนะครับ!)
ยูซึรุ&โทริ: "♪~♪~♪"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น