(ณ ระเบียงทางเดิน) (ฤดูใบไม้ร่วง)
เลโอ: อ๋า กำลังแผ่ขยายออกไปแล้ว! ห้วงอวกาศไร้ที่สิ้นสุดอยู่ตรงหน้าเราแล้ว! เขียนได้แน่ ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็จะต้องเขียนเพลงเลื่องชื่อได้แน่~☆
มองดูฉันด้วยความอิจฉาซะเถอะ เม็นเดิลส์โซน! ด้วยหลักการแบบเสรีนิยมนี้ จะถักทอผลงานชิ้นเอกอันแสนสุดยอดออกมาเลย ด้วยมันสมองอันล้ำเลิศ และมือคู่นี้นี่ล่ะ!
วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า☆
เขียนตัวโน๊ตและสัญลักษณ์ดนตรีลงไปบนบรรทัดห้าเส้น เขียนเข้าไป เขียนเข้าไปเยอะๆเลย...!
อ๋าาา อินสปิเรชั่น พุ่งพล่านราวกับน้ำพุเลย☆
ต้นกล้าแห่งดนตรีที่แผ่ขยายไปไร้ที่สิ้นสุด อยู่ในบรรทัดห้าเส้นนี่ล่ะ! ขอมอบน้ำตาแห่งความซาบซึ้งให้แก่ผลงานอันเลอค่านี้...!
เลโอ: สำเร็จ สำเร็จแล้ว! แค่วันนี้วันเดียวก็เขียนผลงานอันเลื่องชื่อที่จะหลงเหลือไปจนถึงโลกหน้าได้ตั้งเยอะตั้งแยะแน่ะ! ฉันนี่มันอัจฉริยะจริงๆเลย...☆
เอาล่ะ แล้วจะทำยังไงกับมันดี? จริงสิ นึกออกแล้ว! ผลงานอันแสนวิเศษ ต้องให้มันโปรยปรายไปบนโลกใบนี้สิถึงจะเปล่งประกาย☆
งดงามมากเลย เบโธเฟ่น! ร่ายรำราวกับภูติที วีวัลดี! ทำให้เสียงร้องเพลงก้องกังวาลสิ บัค! ส่วนนายน่ะจะยังไงก็ช่าง โมซาร์ท!
อาาา สนุกจัง สนุกจังเลย! ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฉันก็คือราชาผู้เปลือยเปล่านั่นล่ะ! วะฮ่าฮ่าฮ่า☆
สึคาสะ: Leader!
เลโอ: นายเป็นใครน่ะ!
สึคาสะ: ต้องให้แนะนำตัวอีกกี่รอบกันครับว่าชื่อสุโอ สึคาสะน่ะ!? ....โอ๊ะ ขออภัยด้วยด้วย ที่ดัน Excite เกินไปหน่อย
เอาเป็นว่า Leader กรุณาเลิกนั่งจุ่มอยู่บนระเบียงทางเดิน แล้วโปรยโน๊ตเพลงได้หรือเปล่าครับ? มันเกะกะการสัญจรนะครับ
เลโอ: ♪~♪~
สึคาสะ: ฮึ้ยยย เมินกันเหรอครับ!? อยากจะบอกว่าคำพูดของผม ไม่มีค่าพอให้รับฟังสินะ~!?
เลโอ: อย่ามาตะโกนอยู่ข้างหูนะ! ตอนนี้ฉันกำลังเขียนผลงานชิ้นเอกอยู่! ไปทางนู้นเลยไป ชิ้วๆ!!
สึคาสะ: อะ.....! ทำกับผมเหมือนหมูเหมือนหมาเลยนะครับ!? ถึงจะเป็น Leader แต่ผมไม่ทนแล้วล่ะครับ!
แม้จะน่าอับอายที่หลงไปตามคำยั่วยุก็จริง แต่ในเมื่อถูกล้อเล่นถึงขนาดนี้ ผมก็ไม่อาจยอมปิดปากเงียบอยู่เฉยๆได้หรอกครับ
Leader วันนี้นี่ล่ะ ผมจะขอต่อว่าในสิ่งที่คุณปฏิบัติกับผมครับ!!
เลโอ: โถ่เอ้ย หนวกหูชะมัดเลยเจ้าเด็กใหม่! อย่ามาขัดขวางช่วงเวลาอันเลอค่าของฉันนะ!
ถ้าจะยังนั่งอยู่ตรงนั้นต่อล่ะก็ จะใช้ปากกาเมจิกนี่ วาดรูปเล่นบนหน้าสวยๆของนายซะเลย!
ถ้าวาดให้คิ้วหนาขึ้นล่ะก็คงจะฮาน่าดู! วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
สึคาสะ: อึก... ถึงจะเป็นแค่การแกล้งธรรมดาๆ แต่ทำเอาผมลังเลขึ้นมาได้เลยนะครับเนี่ย...
เลโอ: ถ้าเข้าใจแล้วล่ะก็รีบๆไปซะสิ ทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน อยู่บนดวงดาวที่กระจัดกระจายอยู่บนท้องฟ้ายามราตรี! และในห้วงอวกาศนั้น ก็จะมีโลกไร้ขอบเขตรอเราอยู่...☆
รู้ใช่มะ ว่าฉันไม่มีเวลาว่างมายุ่งกับเด็กใหม่อย่างนายน่ะ?
ถึงจะเป็นแค่เด็กใหม่ แต่ถ้าไม่เข้าใจล่ะก็คงไม่มีอะไรต้องพูดกันแล้วล่ะ~?
สึคาสะ: คร้าบบบบบ ผมเข้าใจเรื่องที่ Leader พูด ดี๊ดี เลยล่ะครับ!
การที่ Leader ปฏิบัติกับผมในฐานะ "เด็กใหม่" ก็ไม่ต่างกับเป็นตัวตนที่เหมือนหมูเหมือนหมาเลยงั้นสินะครับ อา น่าโมโหจริงๆเลย!
ถึงสิ่งที่ผมพูดเตือนจู้จี้จุกจิกอาจจะไร้ความหมายก็จริง แต่ขอให้ผมได้พูดเถอะครับ ระเบียงทางเดินไม่ใช่ของ Leader คนเดียวนะครับ
ถ้าอยากจะมีสมาธิกับการแต่งเพลงจริงๆ ช่วยไปใช้ห้องเรียนที่ว่างอยู่แทนได้หรือเปล่าครับ?
เลโอ: อา... เขียนออกแล้ว แรงบันดาลใจในการสรรค์สร้างของฉันมาแล้ว! โอเปร่ากำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว...☆
สึคาสะ: ไม่ฟังเรื่องที่พูดอีกแล้วสินะครับ... เช่นนั้น ที่มาแจ้งข่าวก็คงจะไร้ความหมายแล้วสิ ยังไงก็ขอบอกเอาไว้ก่อนก็แล้วกันนะครับ
ต่อจากนี้ Knights จะไม่อยู่ เพื่อไป Live นะครับ
เซนะเซ็มไปบอกว่า "Leader จะมาหรือไม่มาก็ได้" เพราะงั้นก็ไม่จำเป็นต้องมาให้ได้ก็ได้นะครับ
...แต่ถ้าหากยังมีสำนึกในฐานะ Leader ของ Knights อยู่ล่ะก็ ผมว่าคุณควรจะเข้าร่วมนะครับ
เลโอ: ♪~♪~
สีคาสะ: นั่นคือคำตอบของ Leader... งั้นเหรอครับ ถึงจะพูดอะไรก็ส่งไปไม่ถึง Leader แบบนี้ เริ่มจะโมโหจนเปลี่ยนกลายเป็นเศร้าแทนแล้วสิ
ช่างเถอะครับ ก็แค่เป็นหลักฐานแสดงให้เห็นว่าความสามารถของผมมีไม่เพียงพอเท่านั้นเอง
ก็แค่มุ่งมั่นพยายาม ที่จะให้ Leader ยอมรับผมว่าเป็นสมาชิกของ Knights เท่านั้นเอง
เช่นนั้นก็ ขอตัวล่ะนะครับ
เลโอ: หืม~? อืมมม~? เมื่อกี๊ เหมือนจะได้ยินอะไรหรือเปล่า หรือแค่คิดไปเองกันนะ?
จะว่าไปแล้ว ที่นี่มันที่ไหนล่ะเนี่ย? เราโดน UFO จับตัวไปอีกแล้วหรือเปล่านะ?
อ๊ะ เธอตรงนั้นน่ะ! เออ รู้สึกว่าจะชื่อ.... เดี๋ยวก่อนนะ! ขอคิดก่อน!
ถ้าบอกคำตอบง่ายๆมาล่ะก็ พลังจินตนาการก็จะหดหายเอา! เดี๋ยวเรื่องราวอันไร้ที่สิ้นสุด โอเปร่าจะหายไปเอา!
สวมชุดนักเรียนโรงเรียนยูเมะโนะซากิ แถมเป็นนักเรียนหญิง... รู้แล้ว! มันแว๊บขึ้นมาแล้ว!
อันสึ จากแผนกโปรดิ๊วซ์ใช่ม้า? ไม่ใช่เหรอ? รอก่อนนะ ขอจินตนาการก่อน! อ้าว ใช่หรอกเหรอ?
อ๋าาาา ทั้งที่อยากจะจินตนาการให้มากกว่านี้แท้ๆ! ทั้งที่ยังไม่อยากเผชิญหน้ากับความเป็นจริงอันแสนน่าเบื่อแท้ๆเลย! อะไรกันเนี่ย!?
แต่ก็ช่างเถอะ อันสึ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? แล้วก็ รู้หรือเปล่าว่าที่นี่ที่ไหน?
หืมหืม อ๊ะ งี้นี่เอง นึกออกแล้ว! อินสปิเรชั่นฉันมันพุ่งพล่าน ก็เลยแต่งเพลงอยู่บนระเบียงทางเดินนี่เอง! ขอบคุณนะอันสึ!
เอาล่ะ เขียนเพลงดีๆได้แล้ว ต้องตามหาเจ้าพวกนั้นแล้วสิ~?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น