(ณ หอประชุมที่กำลัง LIVE)
โฮคุโตะ: .......
(เป็นเวทีที่ยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่สิ เป็นไลฟ์ที่เต็มไปด้วยความสุขยากหาใดเทียบเลยล่ะ)
(ไม่มีจุดให้ติเลย ทั้งไอดอล ทั้งผู้ชม ไม่ว่าใครต่างก็ยิ้มแย้มด้วยความสนุกสนาน... หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับประกายแสงอันเจิดจ้า)
(ทุกคนใน Trickstar เติบโตขึ้นจนไม่น่าเชื่อเลย ทั้งที่ไม่กี่วันก่อน พวกเรายังเศร้าซึม กับความไร้พลังของตัวเองอยู่เลยแท้ๆ)
(ราวกับเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้วเลย ทุกคนกำลังเปล่งประกาย ราวกับเกิดใหม่แล้วกลายเป็นคนอื่นไป)
(Ra*bits เอง ก็กลายเป็นยูนิตที่เหลือรอดมาได้จนถึงรอบรองชนะเลิศ..)
(ถึงจะมีแต่เด็กปีหนึ่ง และจุดอ่อนด้อยมากมายก็ตาม แต่ก็มีความสามารถอยู่เพียงพอ)
(แต่ถึงอย่างนั้น หากเทียบกับ Trickstar แล้ว ก็ยังตามหลังอยู่ก้าวสองก้าว)
(นี่ไม่ใช่การเข้าข้างพวกตัวเองหรอกนะ ฉันไม่ใช่พวกของ Trickstar แล้ว เพียงแค่มอง และตัดสินอย่างเป็นกลาง มองแค่ปราดเดียวก็รู้ได้แล้ว)
(กลายเป็นยูนิตที่มีเสน่ห์ ไม่ด้อยไปกว่ายูนิตอื่นๆในโรงเรียนยูเมะโนะซากินี้เลย)
(อาเคโฮชิ ยูกิ อิซาระ แล้วก็เท็นโคเซย์...)
(เป็นผมลัพธ์จากการที่ทุกคนพยายามพากเพียร และสร้างสายสัมพันธ์ขึ้นมานั่นล่ะ ถึงฉันอาจจะไม่มีสิทธิพูดก็จริง แต่ก็รู้สึกภูมิใจในตัวพวกนายมาก)
(ถึงจะไม่มีฉันอยู่.....)
(Trickstar ก็ไม่เป็นไรหรอก)
(.......)
(....ไม่ได้การแล้วสิ เริ่มจะเจ็บหน้าอกขึ้นมาแล้ว คงมีแค่ฉันคนเดียว ที่มองดูเวทีอันสนุกสนานนี้ไม่ได้)
(ฉัน กลายเป็น fine แล้ว และคงจะได้สู้กับ Trickstar ในรอบตัดสิน เมื่อถึงตอนนั้น พวกเราก็จะต้องต่อสู้กันในฐานะศัตรู)
(ถ้าขืนยังดูอยู่แบบนี้ต่อไปล่ะก็ ฉันคงสู้กับ Trickstar ไม่ได้แน่)
(ฉันหักหลังความคาดหวังและความเชื่อใจของเจ้าพวกนั้น แล้วหันหลังจากมาเอง อย่างน้อยก็ไม่ควรจะทำตัวน่าสมเพช)
(ฉันอยากจะเผชิญหน้ากับพวกนายด้วยความองอาจและภาคภูมิ)
(ถึงแม้มันจะทำให้ถูกพวกนายแค้นเคือง... จนรอยร้าวที่แตกหักไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ก็ตาม)
(แต่อย่างน้อยก็ไม่อยากทำให้ไลฟ์ของพวกนาย ต้องมาแปดเปื้อนเพราะความโง่เง่าของฉันเลย)
(ไว้เจอกันที่รอบชิงชนะเลิศนะ ทุกคน)
(...ฉัน มีแต่ต้องเดินไปบนหนทางของตัวเองเท่านั้น)
(ณ หน้าหอประชุม)
โฮคุโตะ: (........)
(.....ข้างนอก เริ่มจะมืดแล้วสิ)
(ใกล้ถึงเวลาพระอาทิตย์จะตกดินแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืดดำ ถูกเมฆหมอกปกคลุม ถึงจะตกกลางคืนก็คงมองไม่เห็นดวงดาวแน่)
(นี่เรามีแต่ต้องใช้ชีวิต อยู่ภายใต้ความมืดสลัวแบบนี้เท่านั้นเหรอ?)
(จะไม่อาจเข้าใกล้ และสัมผัสประกายแสงอันอบอุ่นได้อีกเป็นหนที่สองแล้วเหรอ?)
(เริ่มจะเกลียดตัวเองแล้วสิ ที่ตัดใจไม่ลงแบบนี้ ทั้งที่เลือกหนทางที่ถูกต้องตามหลักเหตุผลแล้วแท้ๆ แต่เหมือนฉันจะกลายเป็นเด็กหลงทางไปแล้วซะได้)
(ฉัน ควรจะทำยังไงดีนะ....?)
(ขอร้องล่ะ จะเทพเจ้าหรือปีศาจก็ได้ ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีเถอะ บอกวิธีการที่จะปัดเป่าความขุ่นมัวที่อัดแน่นอยู่ภายในใจนี้ให้หายไปที)
วาตารุ: โฮคุโตะคุง~! เรียกผมอยู่อย่างงั้นเหรอครับ? ถึงจะไม่ได้เรียก แต่ก็มาเยือนแล้ว♪
ใช่แล้ว ฮิบากิ วาตารุของคุณยังไงล่ะครับ.....☆
โฮคุโตะ: หยึย โผล่มาแล้วสินะ เจ้าหน้ากากโรคจิต
.....มีธุระอะไรครับ?
วาตารุ: ทำตัวห่างเหินจังเลยนะครับ! เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ ใส่ความรักลงไปในคำทักทายด้วยสิครับ! วันมอร์! พลีส! คัมม่อน!
โฮคุโตะ: .....ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์มาเล่นกับคุณหรอกนะครับ
วาตารุ: Amazing! ประหลาดจริงเลยนะครับ ผมว่าคุณน่าจะเหนื่อยมากกว่าไม่มีอารมณ์หรือเปล่า?
ขนาดผมที่ไลฟ์มาอย่างต่อเนื่องไม่เหมือนกับคุณ ก็ยังร่าเริงเต็มที่อย่างที่เห็นเลยนะครับ!
ดูผมเอาไว้เป็นแบบอย่างสิครับ! เคารพผมสิ ไม่ว่าเมื่อไหร่ ผมก็มีแบตเต็ม 100% นั่นล่ะครับ.....☆
โฮคุโตะ: ...เออ อันที่จริง ผมคิดว่าคุณควรจะลดความร่าเริงนั้นลงหน่อยก็ดีนะครับ?
วาตารุ: ฮุฮุฮุฮุฮุ♪ หงุดหงิดน่าดูเลยนะครับเนี่ย คำพูดคำจาเสียดแทงยิ่งกว่าปกติเสียอีก?
สิ่งที่มีหนามน่ะ แค่ดอกกุหลาบก็เพียงพอแล้ว! เอ้า เชิญเลยครับ หากต้องการดอกกุหลาบล่ะก็ จะขอมอบให้เท่าที่ต้องการเลย☆
โฮคุโตะ: ไม่ได้ต้องการดอกกุหลาบซักหน่อยครับ จะว่าไปแล้ว ดอกกุหลาบโผล่ออกมาจากไหนกันเนี่ย ยังเล่นมายากลเก่งไม่เปลี่ยนเลยนะครับ?
วาตารุ: NON NON! ไม่ใช่มายากล แต่เป็นเวทมนต์แห่งรักต่างหากล่ะครับ! ลองดูดอกกุหลาบที่ได้รับไปให้ดีๆสิ
โฮคุโตะ: เหวอ ดอกกุหลาบมัน.... อะไรเนี่ย กลายเป็นซองจดหมายแล้ว?
นี่มันอะไรกันครับ? จะว่าไป ไม่ต้องมากความแล้วช่วยส่งมาให้แบบธรรมดาๆไม่ได้หรือไงครับ?
วาตารุ: บ้าน่า! "ความธรรมดา" มันน่าเบื่อจะตายไปไม่ใช่หรือครับ?
ความเบื่อนั้นฆ่าแมวได้นะครับ! มามัวเมาในศิลปะกันเถอะ มาทำการแสดงอันเปล่าประโยชน์กันเถอะ มาทำให้โลกนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยรักกันเถอะ.....☆
นั่นล่ะครับคือวิถีของผม! ไม่สิ นั่นล่ะคือชายที่มีชื่อว่า ฮิบิกิ วาตารุยังไงล่ะครับ.....☆
แล้วก็ซองจดหมายนั้น คือจดหมายรักอันเปี่ยมล้นจากผม แด่โฮคุโตะคุง....
โอ๊ะ ไม่รับมุกเลยนะครับ!? อย่าทำท่าจะฉีกแบบนั้นสิ เดี๋ยวเสียใจที่หลังเอาหรอก!
โฮคุโตะ: อะไรกันนักกันหนาครับเนี่ย... ดูท่าทางจะเป็นจดหมายด้วย จากใครกันน่ะ?
วาตารุ: ฮุฮุฮุ♪ เชิญตั้งตารับชมได้เลยครับ! ความสนุกสนานยิ่งมีมากเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น! ไม่คิดเช่นนั้นบ้างหรือครับ โฮคุโตะคุง?
แต่ผมคิดเช่นนั้นนะครับ! ไม่ว่าเมื่อไรก็ตาม! อา มนุษยชาติเช่นเราๆนั้น ช่างเป็นทาสของความสุขจริงๆ....☆
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น