(ณ ระเบียงทางเดิน)
โทโมยะ: เอ๊ะ? แต่ว่า ทำไมถึงได้ไล่ตามผมมากันล่ะครับ?
อืมอืม นี่จังออกความคิด ให้ทำวงมาร์ชกันสินะครับ
เพราะงั้น ก็เลยออกตามหาผมที่เป็นเมมเบอร์ของ Ra*bits
ขอโทษที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ แล้วเอาแต่หนีรุ่นพี่นะครับ... นึกว่าเป็นเจ้าหน้ากากโรคจิต เลยหนีหน้าตั้งอยู่ลูกเดียวเลย
อ๊ะ นี่คือชุดสำหรับมาร์ชสินะครับ เดี๋ยวขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อก่อน รออยู่ตรงนี้ซักครู่นะครับ
ขอโทษที่ให้รอครับ ถ้างั้นก็ ไปที่ๆนี่จังอยู่... ยังหามิตสึรุอยู่งั้นเหรอครับ?
เข้าใจแล้วครับ ถ้าเป็นเวลาประมาณนี้ล่ะก็ คิดว่าจะอยู่ที่นั่นนั่นล่ะ เซ็มไปตามมาได้เลยครับ
(ณ ดาดฟ้า)
มิตสึรุ: แจ่บแจ่บ... อะไรเล่า... กินไม่ไหวแล้วนา... ขนมปังยากิโซบะตั้ง 100 อัน ถึงเป็นฉันก็ไม่ไหวเหมือนกันน้า...
โทโมยะ: อยู่ที่นี่จริงๆด้วย มิตสึรุ ตื่นได้แล้ว!
มิตสึรุ: แจ่บ... ขนมปังถั่วแดง......
โทโมยะ: ไม่ใช่ขนมปังถั่วแดงซักหน่อย! ตื่นได้แล้วน่า!
มิตสึรุ: อืมมม..... งั่ม!
โทโมยะ: !? เจ็บ!? มิตสึรุ อย่ากัดมือคนอื่นอย่างงี้น่า!
มิตสึรุ: แง่มแง่ม.... เป็นขนมปังถั่วแดงแท้ๆ... แต่ไม่มีรสชาติเลย...
โทโมยะ: ฉันไม่ใช่ขนมปังถั่วแดงนะ!!
มิตสึรุ: งือ... เจ็บนะ~ โดนทุบหัวจนมึนไปหมดแล้ว...
โทโมยะ: เฮ้อ ตื่นซักทีสินะ
มิตสึรุ: เสียงนั่น โทโมะจังเหรอ~? แปลกจังนะที่มาเจอกันในที่แบบนี้?
โทโมยะ: ไม่แปลกหรอกน่า มาเพื่อตามหานายนั่นล่ะมิตสึรุ
มิตสึรุ: ตามหาฉันเหรอ? อ๋อ เข้าใจแล้วล่ะ~ พวกเรา Ra*bits จะไลฟ์กันสินะ!
ดีล่ะ ตื่นเต้น ตื่นเต้น ตื่นเต้นสุดๆไปเลย~☆
โทโมยะ: อ๊ะ มิตสึรุ เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่ง...
มิตสึรุ: อะแฮ่ม♪ จะแสดงพลังที่แท้จริงของฉันให้เห็นเอง! ด้วยพลังทั้งหมดที่มีเลยย!
โทโมยะ: มิตสึรุ...! ทั้งที่คราวนี้ไม่ใช่เวทีของเราแท้ๆ แต่เจ้าหมอนั่น ก็ไม่ฟังที่คนอื่นพูดเลย...
ขอโทษด้วยนะครับ เซ็มไป เดี๋ยวผมจะตามเจ้าหมอนั่นไปเอง เพราะงั้นเซ็มไปไปหานี่จังเถอะครับ
เอ๊ะ? เซ็มไปเองก็จะไปด้วยกันเหรอ? ก็ได้อยู่หรอก แต่จะดีเหรอครับ?
ขอบคุณมากเลยครับ ถ้างั้นก็มาช่วยจับมิตสึรุกันสองคนเถอะ... ถึงจะว่าแบบนั้น แต่มิตสึรุเค้าก็วิ่งเร็วสุดๆไปเลย
เจ้าหมอนั่นอยู่ชมรมกรีฑา มีคำพูดติดปากว่า แดช แดช แถมยังชอบวิ่งสุดไปเลยซะอีก
จะให้พวกเราวิ่งไล่ก็คงจับตัวมิตสึรุยากอยู่ เพราะงั้นคงมีแต่ต้องคิดหาแผนการจับตัวเอาไว้ก่อนแล้วล่ะครับ
มิตสึรุ คงจะมุ่งหน้าไปแถวสนามที่มีผู้ชมอยู่เยอะแน่... เซ็มไป เรารีบไปกันเถอะ!
(ณ สนาม)
โทโมยะ: เหมือนว่ามิตสึรุ... จะยังไม่มานะครับ เซ็มไป เราไปหลบในที่ร่ม แล้วรอมิตสึรุมากันเถอะ
มิตสึรุ: มาถึงสนามแล้ว แต่ไม่เจอนี่จัง ฮาจิเมะจังกับโทโมจังเลยอ่ะ~
ฉันเหลือตัวคนเดียว หัวเดียวกระเทียมลีบก็ทำอะไรไม่ได้น่ะสิ
โทโมยะ: ถ้าพูดแบบนั้น มันก็มืดแปดด้านน่ะสิ
มิตสึรุ: อ๊ะ โทโมะจังนี่นา! เจอเพื่อนแล้ว~☆
โทโมยะ: เดี๋ยวเถอะ จู่ๆก็อย่าเข้ามากอดสิ
มิตสึรุ: โทโมะจัง อยากเจอสุดๆไปเลย~ ฉันกำลังกังวลอยู่เลยล่ะว่าจะทำยังไงดี
โทโมยะ: นายน่ะจะหุนหันพลันแล่นเกินไปแล้วนะ การทำอะไรโดยที่ไม่ฟังคนอื่นพูดจนจบก่อนนั่นล่ะ คือนิสัยเสียของนาย
มิตสึรุ: งือ... ขอโทษนะ สำนึกผิดแล้วล่ะ! จะไม่ทำอีกแล้ว อภัยให้ทีเถอะนะโทโมะจัง! ประมาณนี้ได้ม้า
โทโมยะ: เฮ้อ... ได้ยินคำพูดนั้นมากี่รอบแล้วเนี่ย
แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาจะมาพูดเรื่องแบบนั้นด้วย เพราะงั้นเรื่องคราวนี้จะทำเป็นเมินๆไปก็แล้วกัน
มิตสึรุ: ขอบใจนะ! สมกับเป็นเพื่อนแท้จริงๆ~☆ ว่าไป โทโมะจังตามหาฉันอยู่งั้นเหรอ?
โทโมยะ: อือ นี่จังจะทำวงมาร์ช ก็เลยจะให้พวกเราไปรวมตัวด้วยน่ะ
มิตสึรุ: วงมาร์ช? ไอ้ที่ตีๆกลองกันน่ะเหรอ? แต่ว่าทำไมต้องเป็นวงมาร์ชด้วยล่ะ?
โทโมยะ: นั่นก็... อ๊ะ เซ็มไปจะช่วยอธิบายให้สินะครับ ผมก็ไม่รู้รายละเอียดด้วย ขอบคุณที่ช่วยอธิบายนะครับ♪
มิตสึรุ: หืม หืม... ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่เข้าใจแล้ว! หรือก็คือ แค่รวบรวมคนมาไว้เยอะๆก็พอสินะ♪
โทโมยะ: อย่างที่นี่จังว่า ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ล่ะก็ ซากุระเฟสอาจจะประสบความล้มเหลวครั้งใหญ่แน่
จะปล่อยให้ดรีมเฟสที่มี Trickstar ของโฮคุโตะเซ็มไปเป็นตัวหลัก ต้องจบแบบนั้นมันก็น่าเสียใจด้วย
ถ้าจำเป็นต้องรวบรวมผู้ชมล่ะก็ จะให้ทำวงมาร์ชหรือทำอะไร ก็จะยอมทำครับ!
อ๊ะ... แต่มีแค่การที่ต้องใส่ชุดประหลาดๆเท่านั้นล่ะ ที่ไม่เอาเด็ดขาด
มิตสึรุ: เอาสิ เอาสิ จัดเลยยย~☆ หืม? จะว่าไปแล้วโทโมะจัง ใส่ชุดต่างไปจากทุกทีนี่นา~
โทโมยะ: ยังไม่ได้ให้มิตสึรุสินะ นี่เป็นชุดของวงมาร์ชน่ะ
มิตสึรุ: โอ้โห! รู้สึกเท่ยังไงไม่รู้สิ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น