(ณ ห้องเต้น)
โทริ: ฟี้ ฟี้...♪
แง่มๆ ถึงจะป้อนอีกซักเท่าไหร่ แต่ก็ทานไม่ไหวแล้วน้า... เอะเฮะเฮะ♪
ยูซึรุ: นายน้อย~?
ถึงจะเกรงใจที่ต้องปลุกทั้งที่กำลังละเมออย่างน่ารักอยู่ก็จริง แต่ก็โปรดตื่นเถอะครับ~?
โทริ: อุนิ๊ว?
หนวกหูจริงๆเลย เป็นแค่ขี้ข้าแท้ๆ! อย่ามาขัดขวางการนอนหลับของผมสิ~?
ยูซึรุ: ก็บอกให้ตื่นไงครับนายน้อย โถ่ ยังตื่นยากตื่นเย็นไม่เปลี่ยนเลยนะครับ...?
ถ้าไม่รีบตื่นล่ะก็ จะใช้เลื่อยนี่หั่นออกเป็นสองท่อนนะครับ~?
โทริ: พูดอะไรของนายเนี่ย!?
เหวอ อะไรเนี่ย? ขยับไม่ได้~! นี่ผมโดนจับขังอยู่ในกล่องแปลกๆแล้ว!
ยูซึรุ: อย่างที่เห็นนั่นล่ะครับ ส่วนที่อยู่นอกกล่องมีแค่หัวแล้วก็แขนขาใช่ไหมล่ะ
แทนที่จะเรียกว่าถูกขังหรือถูกมัด เรียกว่า "สวมชุดกล่อง" อยู่ถูกกว่า...♪
โทริ: จะยังไงก็ช่างเหอะ ไหงเจ้ายูซึรุถึงได้กำลังถือเลื่อยอยู่อย่างหน้าตาเฉยเลยล่ะ~!?
อะอะอะ อะไรกันเนี่ย? ความฝันเหรอ? ไหงถึงได้ฝันร้ายแบบนี้กันล่ะ~!?
ยูซึรุ: โปรดใจเย็นก่อนเถอะครับนายน้อย นายท่านก็มักจะบอกอยู่เสมอไม่ใช่เหรอว่าให้ทำตัวเป็นผู้ดีเข้าไว้น่ะ
ให้ตายสิ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังทำตัวเหมือนเด็กตลอดเลยนะครับ
โทริ: อย่ามัวแต่บ่นจู้จี้จุกจิกสิ~ รีบมาช่วยกันได้แล้วเจ้าขี้ข้า! เจ้านายกำลังตกที่นั่งลำบากนะ!
ยูซึรุ: ไม่ใช่ขี้ข้านะครับ นี่น่ะเป็นหนึ่งในการแสดงของเซอคัส "โชว์ตัดตัว"... ยังไงล่ะครับ
ที่กล่องถูกผ่าออกเป็นสองซีก แต่ก็ออกมาได้โดยปลอดภัยน่ะ♪
โทริ: อ๊ะ อันนั้นรู้จักอยู่นะ ที่จริงก็แค่ซ่อนแขนซ่อนขาเอาไว้ในกล่อง ทำให้เห็นว่าเหมือนโดนผ่า แต่ก็ไม่ได้โดนผ่าจริงๆใช่ไหมล่ะ?
แต่ผมไม่ได้เตรียมการอะไรแบบนั้นเอาไว้นะ! ถ้าโดนผ่าด้วยเลื่อยล่ะก็ ได้ซี้แหงแก๋แน่...!
งั้นเหรอ เข้าใจแล้วล่ะ! เริ่มจะหมดเยื่อใยกับผมแล้วคิดจะก่อกบฎใช่ไหมล่ะ!
เป็นแค่ขี้ข้าแท้ๆ กลับมาแว้งกัดเจ้าของซะได้!
ยูซึรุ: ไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกครับ คิดว่ากระผมที่คอยรับใช้นายน้อยมาแต่เล็กจะทำการกบฎงั้นเหรอ...? แสดงว่าไม่มีความเชื่อใจให้กระผมเลยสินะ ช่างน่าเศร้าเหลือเกิน
ยูซึรุ: แหม แต่ว่าพอเห็นท่านเทข้าวกล่องที่ผมใส่ใจทำให้ทิ้งไป...
แล้วให้เท็นโคเซย์ซังป้อนคัตสึด้งให้แล้ว ก็รู้สึกโกรธจัดขึ้นมาเลยล่ะครับ
โทริ: หะ เห็นด้วยงั้นเหรอ!? ไม่ใช่นะ นั่นก็เป็นแค่การละเล่นของชนชั้นสูงเพื่อสั่งสอนให้เธอได้รับรู้ถึงความยินดีที่ได้รับใช้ผมต่างหากล่ะ!
ถ้าไม่ถูกใจล่ะก็ขอโทษด้วยนะ! ขอโทษน้า! นับแต่วันพรุ่งนี้ไปจะเป็นเด็กดีแล้ว จะทานข้าวกล่องให้หมดด้วย!
เพราะงั้นยกโทษให้ทีเถอะ เลื่อยมันน่ากลัวง่าาา~!
ยูซึรุ: โปรดอภัยให้ทีนะครับนายน้อย
นี่เองก็เป็นการฝึกซ้อมสำหรับเซอคัสนะครับ เพราะกระผมเองก็เป็น fine นี่นา หากไม่เรียนรู้มายากลเอาไว้ซักอย่างล่ะก็ คงไม่อาจทำหน้าที่ให้ลุล่วงไปได้แน่
โทริ: ถะ.. ถึงไม่ทำเรื่องห่ามๆขนาดนี้ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกน่า!
พวกเราเป็นไอดอลไม่ใช่เหรอ? อย่างเซอคัสน่ะ แค่ทำๆให้เสร็จๆไปก็พอแล้ว!
ยูซึรุ: หืม น่าผิดหวังในตัวนายน้อยจริงๆเลยครับ ที่คิดอะไรอ่อนหัดเช่นนั้นในยามจะขึ้นเวทีใหญ่
พวกเรา fine คือยูนิตที่แข็งแกร่งที่สุด อันเป็นความภาคภูมิใจของโรงเรียนยูเมะโนะซากินะครับ
ต้องแสดงทักษะอันสมบูรณ์แบบจนไม่อาจมีใครเลียนแบบได้ นั่นล่ะครับคือชะตาที่ไม่อาจเลี่ยง
นั่นล่ะคือวิถีแห่งราชันย์ที่องค์จักรพรรดิ.... ที่ท่านประธานของ fine เราก้าวเดิน
โทริ: ยะ.. ยกเรื่องประธานขึ้นมาพูดแบบนี้ผมก็เถียงไม่ได้น่ะสิ! เข้าใจแล้ว! ผมจะตั้งใจทำให้เต็มที่ก็ได้!
จะพยายามเพื่อให้ได้แสดงในเซอคัสเอง อย่าผ่าผมเป็นสองท่อนน้าาา~!
ยูซึรุ: ก็ได้ครับ กล่าวได้ยอดเยี่ยมมากเลย เติบโตขึ้นมาแล้วสินะครับนายน้อย
น้ำตาแห่งความปลื้มปิติของกระผมเอ่อล้นออกมาจนมองไม่เห็นอะไรเลย นายท่านเองก็จะต้องยินดีเป็นแน่...♪
ฮินาตะ: ได้ยินแล้วนะ ได้ยินแล้วนะ~☆
ยูตะ: บันทึกเสียงเอาไว้แล้วล่ะ~☆
ฮินาตะ: ถ้างั้นก็จะช่วยชี้แนะให้ ตามที่ต้องการเอง~♪
ยูตะ: การฝึกพิเศษนรกแตกจะเริ่มขึ้นแล้ว~♪
โทริ: หยึย พวกแก! รู้สึกว่าจะเป็นแก๊งค์ลูกกระจ๊อกของสามประหลาด ซาคุมะ เรย์สินะ!
ยูตะ: อืม ถูกจำแบบนั้น ไม่ค่อยชอบใจเลยแฮะ~?
ฮินาตะ: จริงอยู่ที่พวกเราสังกัดชมรมดนตรีที่ซาคุมะเซ็มไปเป็นหัวหน้า แต่ใช่ว่าเราเป็นลูกน้องของเซ็มไปซะหน่อย~?
สำหรับเจ้าเปี๊ยกที่พูดจากวนโมโหนั้น ต้องจับลงโทษ~! จั๊กจี๊ๆ☆
ยูตะ: สภานักเรียนก็ทำเราเอาไว้ซะเจ็บแสบด้วย~ ได้เวลาเอาคืนแล้ว! จั๊กจี๊ๆ☆
โทริ: เดี๋ยว หยุดนะ!? ฮะฮะฮะ หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้พวกหน้าโง่!
บ้าเอ้ย~ สถานการณ์นี้มันอะไรกันเนี่ย! นี่ผมไปทำอะไรให้กัน....!?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น