(ณ ห้องเรียน)
โทโมยะ: แฮ่ก... แฮ่ก... แฮ่ก...
มะ... มาถึงที่นี่แล้ว... จะ เจ้าหน้ากากโรคจิตนั่น... คงไม่ตามมาแล้วล่ะมั้ง...
ฮือ~ วันนี้เป็นวันงานซากุระเฟสนะ?
มีคนนอกชมรมมากันตั้งเยอะตั้งแยะ จะให้ใส่ชุดผีดูดเลือดเดินร่อนไปร่อนมาในโรงเรียน มันน่าอายเกินไปแล้วไม่ใช่หรือไง...!?
วันนี้มันใช่ฮาโลวีนที่ไหนกัน ทั้งที่บอกประธานไปแล้วแท้ๆว่าเป็นแค่ไลฟ์กลางแจ้งธรรมดาๆน่ะ
เอาแต่พูดอะไรไม่รู้เรื่องอย่าง เพราะเป็นอีเวนท์แบบนี้ ถึงจะใส่ชุดประหลาดๆบ้างก็ไม่แปลกหรอก อยู่นั่นแหล่ะ...
แถมยังจะให้ใส่ชุดผีดูดเลือดอีก คิดยังไงก็เป็นการเรียกตีน UNDEAD เท่านั้นล่ะ
เฮ้อ~... คนที่จะหยุดการกระทำพิสดารของประธานชมรมคนนั้นได้ มีแต่โฮคุโตะเซ็มไปจริงๆด้วย
ถึงฉันจะต่อต้านซักเท่าไหร่ ก็เหมือนตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ
ฉันเองซักวันหนึ่ง จะกลายชายที่พูดจาได้อย่างหนักแน่นอย่างฮิดากะเซ็มไป...
(มะ เมื่อกี๊ รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าเลย...)
(หรือว่าจะเป็น ประธาน!? ไม่หรอก ไม่หรอก ไม่หรอก ก็เราสลัดประธานพ้นแล้วนี่นา! นั่นต้องเป็นแค่คนที่เดินผ่านไปมาเฉยๆแน่ อื้ม)
(เสียงฝีเท้าหยุดลงที่หน้าห้องเรียนนี้แล้ว...?)
......!
(ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย ประตูห้องเรียนกำลังจะเปิดแล้ว... มะ... ไม่กล้าพอที่จะหันหลังไปดูเลยด้วยซ้ำ!)
(โฮคุโตะเซ็มไป ขอพลังให้ผมด้วยนะครับ! ได้โปรดมอบพลัง ที่จะทำให้หนีไปจากเจ้าหน้ากากโรคจิตได้ให้ผมที...!)
ระ... รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
ไม่เอาอ่ะ! มีแค่การถูกจับเป็นของเล่นของเจ้าหน้ากากโรคจิตเท่านั้นล่ะ ที่ให้ตายก็ไม่เอาเด็ดขาด!!
(ณ ระเบียงทางเดิน)
โทโมยะ: แฮ่ก... แฮ่ก......
(เป็นไงบ้าง? หนีพ้นหรือเปล่า?)
...อึก ไอ้เจ้าหน้ากากโรคจิตนั่น... จะตามมาจนถึงเมื่อไหร่เนี่ย!
(ถ้าตามปกติคงจะยอมแพ้ไปแล้วแท้ๆ! ไหงวันนี้ถึงได้ตื๊อขนาดนี้กันเนี่ย...!)
(เพราะว่าเป็นงานอีเวนท์ที่มีคนเยอะแยะกว่าปกติ ก็เลยมีไฟที่จะจับฉันทำเป็นตุ๊กตาเปลี่ยนชุด... งี้เหรอ?)
(หวาาาาาา... คนๆนั้น ไหงถึงได้ชอบมีไฟกับเรื่องไร้สาระอย่างงี้ตลอดเลยล่ะเนี่ย)
(ช่วยคิดถึงความรู้สึกของฉันที่ต้องลำบากซักหน่อยเถอะน่า...)
เหวอ!? พอเผลอเหม่อคิดอะไรแป๊ปเดียว เสียงฝีเท้าก็ไล่ตามมาจากข้างหลังแล้ว!?
(เวรล่ะ จะหนีรอดหรือเปล่าเนี่ย...?)
(มะ... ไม่ได้นะ ไม่ได้ ห้ามยอมแพ้จนถึงท้ายที่สุด ไม่งั้นได้กลายเป็นอาหารของเจ้าหน้ากากโรคจิตแน่)
(นานๆทีน้องสาว ก็จะมาหาที่โรงเรียนเพื่อเชียร์ฉันด้วย ถ้าเกิดไปปะกับน้องเข้าล่ะก็...)
จบสิ้นแน่... ชีวิตของฉันในฐานะพี่ชาย ได้จบสิ้นลงแน่ๆ...
(ต้องหนีให้พ้นให้ได้ มีแค่วิธีนั้น ถึงจะปกป้องศักดิ์ศรีในฐานะพี่ชายเอาไว้ได้!)
ฮ่า..... เฮ้อ...... อึก ทรมานจัง....
(เป็นเพราะวิ่งสุดแรงเกิดงั้นเหรอ ลมหายใจถึงได้...)
(ประธานยังตามมาอยู่อีกงั้นเลย บ้าเอ้ย ไม่นึกเลยว่าทำถึงขนาดนี้แล้วยังจะถูกจับได้อีก)
อ๊ะ...
(ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย!? ทะ... ทางตันงั้นเหรอ!?)
(จนปัญญาแล้วสิ... ช่วยไม่ได้ ถ้างั้นล่ะก็ เตรียมใจเอาไว้ให้พร้อมดีกว่า)
(ถ้าเกิดถูกน้องสาวเห็นเข้าล่ะก็ จะถูกพูดอะไรใส่บ้างนะ)
(แต่อย่างน้อย ก็ต้องบอกไปให้ได้ว่าฉันพยายามหนีจนสุดกำลังแล้ว)
....เอ๊ะ? เท็นโคเซย์เซ็มไป?
เอะ เออออออออออออ๋!? แล้วเจ้าหน้ากากโรคจิตล่ะ!?
โอ๊ะ อันตราย อันตราย เกือบจะโดนหลอกซะแล้วสิ
คิดว่าจะใช้รูปลักษณ์ของเซ็มไป ทำให้ผมเชื่อฟังอย่างงั้นสินะ... ตัวจริงเหรอ? ไม่ได้แต่งหญิงใช่ไหม?
แต่ถึงจะแต่งหญิงจริง ก็คงปลอมส่วนสูงไม่ได้สินะครับ... ถ้างั้น ก็เป็นเท็นโคเซย์เซ็มไปตัวจริงสินะครับ?
เฮ้ออออ.......... คะ.. ค่อยยังชั่ว อัตลักษณ์ของเรา ถูกปกป้องเอาไว้ได้แล้ว...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น