(ณ ห้องโสต)
ยูซึรุ: ขอจบการรายงานแต่เพียงเท่านี้ มีข้อสงสัยอะไรหรือเปล่าครับ ฝ่าบาทองค์จักรพรรดิ?
เอย์จิ: ไม่ต้องเรียกกันว่า "ฝ่าบาท" หรอก ผมมันก็แค่คนพเนจรที่ไขว่ขว้าหาบัลลังค์เท่านั้นล่ะ... ว่าแต่ว่า โทริตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่ายินดีถึงขนาดนั้นเลยสินะ?
ยูซึรุ: มิได้น่ายินดีหรอกครับ ทุกท่านในชมรมดนตรี ออกจะปฏิบัติตัวต่อนายน้อยอย่างหยาบคายเกินไปเสียหน่อย
ถ้าหากนายน้อยได้รับแผลขึ้นมาล่ะก็ กระผมคงไม่มีหน้าไปพบนายท่านแน่ ช่างน่าเป็นห่วงเสียจนแทบจะหน้ามืดอยู่แล้วล่ะครับ...
เอย์จิ: ขี้โอ๋จังเลยนะ แต่ว่าเอาแต่คอยตามใจแบบนี้ ไม่เป็นผลดีต่อตัวโทริหรอกนะ
เด็กคนนั้นเค้าช่างพยายามอยู่แล้ว ถึงจะปล่อยเอาไว้เดี๋ยวก็จะทำอะไรซักอย่างด้วยกำลังของตัวเองอยู่ดีนั่นล่ะ
แล้วก็ แม้ต้องลากขึ้นเวทีก็ตาม แต่ก็จะต้องให้เขาขึ้นเวทีเซอคัสให้ได้
เรามาตั้งตารอรัมชมกันดีกว่า แล้วพวกเราเองก็ไม่มีเวลามากพอจะไปเป็นห่วงคนอื่นได้หรอกนะ
เคย์โตะ: ตามนั้นล่ะ ก็นึกอยู่ว่าทิ้งงานของสภานักเรียนแล้วไปลอยชายอยู่ที่ไหน... มัวแต่มานั่งดื่มชาอยู่ที่นี่สินะ
น่าผิดหวังซะจริง นี่แกไม่มีสำนึกในหน้าที่ของประธานนักเรียนเลยหรือไง เอย์จิ?
เอย์จิ: อย่าบ่นนักเลยนะ เคย์โตะ สภานักเรียนน่ะ ขอฝากไว้กับเธอนั่นล่ะ
ผมเองก็เข้ารักษาตัวในโรงพยาบาลไปซะนานด้วยนี่นา... ยังไงก็คงดูแลได้โดยที่ถึงไม่มีผมก็ไม่เป็นไรใช่ไหมล่ะ?
เคย์โตะ: ก็ไม่ได้อยากพูดแบบนี้หรอก แต่มันก็มีงานที่มีแต่นายที่ทำได้อยู่นะ
นึกว่าพอออกจากโรงพยาบาลแล้วจะจัดการสะสางงานที่ทับถมกันเอาไว้ซะอีก... แต่กลับมาแสดงเซอคัส จะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว
ขนาดดรีมเฟสปกติ แกยังแสดงต่อเนื่องหลายรอบไม่ได้เพราะกำลังกายไม่พอเลย แล้วจะแสดงกลโลดโผนแบบนั้นได้เหรอ?
ถ้าเป็นลมเป็นแล้งไปอีกฉันไม่รู้ด้วยแล้วนะ ให้ตายสิ แกนี่ทำตัวแบบนี้ตลอดเลย...!
เอย์จิ: ขอบคุณนะที่เป็นห่วงกัน เคย์โตะ
เคย์โตะ: ถ้าได้ยินเป็นแบบนั้นล่ะก็ไปเช็คหูตัวเองดูซะบ้างเถอะ ตอนนี้ฉันกำลังโกรธอยู่นะ ฟุชิมิ ฮิบิกิ ทำไมพวกแกถึงไม่ห้ามกันฮะ?
ยูซึรุ: กระผมมีหน้าที่ต้องปฏิบัติตามความต้องการของท่านประธานครับ
วาตารุ: Amazing! เซอคัสเนี่ย ไม่ฟังดูวิเศษไปเลยเหรอครับ!
แค่ร้องและเต้นอย่างเดียวนั้นไม่นับว่าเป็นการแสดงหรอกนะครับ สิ่งที่จะทำให้ผมพอใจก็คือ การได้ยืนบนเวทีที่สามารถแสดงประสิทธิภาพของตนเองออกมาได้อย่างถึงที่สุดต่างหากล่ะ!
อา จากนี้คงจะตื่นเต้นเสียจนนอนไม่หลับเลยล่ะครับ...☆
เคย์โตะ: ถ้าเป็นเจ้าคนที่ชอบอะไรอลังการอย่างแกก็คงเป็นอย่างงั้นล่ะนะ แล้วไหงถึงได้สวมชุดเซอคัสซะเสร็จสรรพแล้วกันเล่า วันจริงมันอีกตั้งสองสัปดาห์ไม่ใช่เหรอ?
วาตารุ: ฮุฮุฮุ! ก็กำลังสวมชุดนี้ พร้อมสอนเทคนิคกายกรรมเล็กๆน้อยๆให้ทุกท่านอยู่ยังไงล่ะครับ!
หากดูจากวิดีโอเพียงอย่างเดียว จะมีจุดที่ไม่เข้าใจเพราะมุมกล้องอยู่มาก การที่แสดงให้เห็นในระยะประชิดเช่นนี้ ถือว่าถูกต้องที่สุดแล้วล่ะครับ!
เป็นการตัดสินใจที่วิเศษมากครับ เอย์จิ...☆
เคย์โตะ: เป็นคนที่วุ่นวายจริงๆเลยนะ... แล้วนกพิราบกับริบบิ้นนั่นโผล่มาจากไหนเนี่ย?
เอย์จิ: รู้สึกขอบคุณวาตารุมากเลยล่ะ ถ้าหากไม่มีเขาอยู่ล่ะก็ คงไม่แม้แต่จะคิดที่จะไปแสดงในเซอคัสแล้วล่ะ
ความสามารถเหนือกว่าผู้อื่นในทุกๆอย่าง เป็นอัจฉริยะสารพัดด้าน... ดั่งนักรบร้อยศาสตรา แต่ควรเรียกนักรบร้อยกลมากกว่าสินะ
สมกับเป็นสามประหลาด ฮิบิกิ วาตารุ
วาตารุ: ได้รับคำชมเช่นนั้น นับว่าเป็นเกียรติอย่างสูงครับ! เอาล่ะ ต่อไปจะแสดงอะไรกันดีล่ะ?
ถึงการโหนตัวกลางอากาศหรือทรงตัวบนลูกบอลจะทำยากเพราะไม่มีอุปกรณ์ก็จริง แต่ถ้าการแสดงเล็กๆน้อยๆล่ะก็อย่างที่เห็นนั่นล่ะครับ
เคย์โตะ: อย่าโปรยดอกกุหลาบน่า โดนหนามทิ่มแล้วมันเจ็บนะ!
วาตารุ: โอ๊ะ ถ้าหากไม่ถูกใจดอกกุหลาบล่ะก็เอาเป็นทิวลิป! ดอกทานตะวัน! แล้วก็รัฟเฟิลเซียคร้าบ...☆
เคย์โตะ: หยุดน่า! อย่าทำดอกไม้ท่วมห้องสิ แล้วเดี๋ยวมันจะเก็บกวาดที่หลังลำบากด้วย!
นี่เอย์จิ ไม่รู้หรอกนะว่านายคิดอะไรถึงได้เก็บเจ้าคนประหลาดแบบนี้ไว้ แต่ว่าห้าประหลาด... ที่ตอนนี้เป็นสามประหลาดอย่างเจ้าหมอนี่น่ะ เป็นศัตรูเก่าไม่ใช่หรือไง?
จะโดนแทงข้างหลังเอาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่นึกเลยนะว่านายจะอับจนหนทางถึงขนาดต้องมาพึ่งพาคนที่เชื่อถือไม่ได้แบบนี้?
เอย์จิ: หึหึ หึงอยู่เหรอเคย์โตะ น่ารักจังเลย...♪
แต่ว่า กำลังรบของวาตารุนั้นจำเป็นต่อ fine ถึงผมจะถูกยกยอว่าเป็นท็อปไอดอล แต่ก็ยังมีจุดที่ขาดตกบกพร่องอยู่มาก
แล้วเขา ก็คอยช่วยเหลือในจุดนั้นของผมไงล่ะ
มีทั้งทักษะและความสามารถนับไม่ถ้วน ทั้งยังงดงามจนมองได้ไม่มีเบื่อเลยล่ะ
ไม่มีเหตุผลที่ผมจะต้องละทิ้งสามประหลาด ฮิบิกิ วาตารุไปนี่นา...♪
วาตารุ: เช่นนั้นก็ค่อยยังชั่วนะครับ! เช่นนั้นวันนี้เอง ตัวตลกอย่างผมก็จะขอร่ายรำเพื่อให้ฝ่าบาทองค์จักพรรดิไม่ต้องเบื่อหน่ายนะครับ! ฟุฮ่าฮ่าฮ่า...☆
เคย์ตะ: ทิ้งๆไปด้วยเหตุผลว่าน่ารำคาญไม่ได้เหรอ?
เอย์จิ: นั่นเป็นความรู้สึกส่วนตัวของเคย์โตะแล้วล่ะ ไม่ต้องบังคับผมขนาดนั้นหรอก
ถ้าเธอเป็นมือขวาของผมล่ะก็ วาตารุก็เหมือนกับเป็นมือซ้าย ถ้าจะให้ทิ้งไปก็น่าเสียดายน่ะสิ....♪
เคย์โตะ: ...สำนึกในด้านคุณค่าของแกนี่มัน น่าผิดหวังจริงๆนั่นล่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น