(ณ หน้าหอประชุม)
โฮคุโตะ: อย่าพูดยืดยาวให้มันมากความสิครับ มันน่ารำคาญนะ.... ไหนดูซิ?
อึ๋ย ดันปิดผนึกไว้ซะแน่นหนาเกินจำเป็นซะอีก นี่คุณไปได้จดหมายนี้มาจากไหนเนี่ย?
วาตารุ: นอนเซนส์! หากคิดว่าพอถามแล้วจะได้รับคำตอบล่ะก็ ถือว่าคิดผิดมหันต์เลยล่ะครับ! ลองคิดเอาสิครับ! ลองสันนิษฐานดูสิครับ ให้เซลล์สมองของคุณได้จุดประกายออกมา!
เพราะพวกเรานั้นคือลูกหลานของอดัมและอีฟผู้บาปหนา ที่ขโมยผลไม้แห่งปัญญาจากทวยเทพไปนี่นา.....☆
แต่หากพูดแกล้งไปเช่นนั้นแล้ว คงจะถูกโฮคุโตะคุงต่อยเข้าเอาจริงๆแน่..... ถึงจะไม่ใช่วิถีทางของผม แต่จะขออธิบายอย่างตรงไปตรงมาก็แล้วกันนะครับ!
เมื่อซักครู่ที่แถวการ์เด้น เทอแรนซ์ มีคุณนายผู้งดงามผู้หนึ่งเรียกผม แล้วไหว้วานให้มอบจดหมายนี้ให้กับโฮคุโตะคุงน่ะครับ
โฮคุโตะ: บอกแบบนั้นมาซะแต่แรกก็สิ้นเรื่อง เท่านี้ก็อธิบายจบได้ในห้านาทีแล้วไม่ใช่หรือไงครับ
คุณนายผู้งดงามเหรอ? จริงอยู่ว่าช่วงนี้มีคนแก่เข้ามาทักทายและคอยให้กำลังใจบ่อยๆตอนขึ้นรถไฟฟ้าอยู่หรอก...?
วาตารุ: ค่อนข้างเป็นผู้ที่มีอายุพอควรเลยล่ะครับ คงจะเป็นเพราะในงาน DDD มีเสียงดังกระหึ่มด้วย เธอก็เลยมีท่าทางเหน็ดเหนื่อยน่าดู...
ผมก็เลยนำทางเขา ไปพักผ่อนในที่สงบๆแล้วล่ะครับ
แล้วเธอก็ฝากผมมาทักทายโฮคุโตะคุงด้วย
ฮุฮุฮุ โฮคุโตะคุงเนี่ย คล้ายกับท่านย่ามากกว่าพ่อกับแม่อีกนะครับ...♪
โฮคุโตะ: ย่างั้นเหรอ? หรือว่าจดหมายนี้ จะมาจากคุณย่าของฉันกัน?
วาตารุ: ครับ แล้วผมก็รู้จักหน้าค่าตาของท่านจากคลาสเรียนไฮกุ ที่เป็นหนึ่งในงานอดิเรกมากมายหลายอย่างของผมด้วย
ท่านคงจะทราบว่าผมรู้จักกับโฮคุโตะคุง ก็เลยฝากจดหมายมากระมังครับ
แล้วจากนั้น เราก็นั่งดื่มน้ำชาคุยกันเสียยาวเลยล่ะ
เป็นช่วงเวลาที่มีค่าอย่างยิ่งเลยล่ะครับ ถึงอายุจะมากขึ้นซักเพียงใด เสน่ห์ของสตรีก็มีแต่จะยิ่งเพิ่มสูงขึ้นสินะครับเนี่ย!
แถมท่านยังเล่าเรื่องน่าอายของโฮคุโตะคุงในวัยกระเตาะให้ฟังอย่างสนุกสนานด้วยนะครับ
แหม อยากจะพบอีกซักครั้งจริงๆเลย! ดูนี่สิครับ เราแลกเมลล์กันด้วยนะ.....☆
โฮคุโตะ: อย่ามาทำตัวสนิทสนมกับคุณย่าคนอื่นขนาดนั้นน่า
วาตารุ: ฮุฮุฮุ ความรู้สึกหึงหวงเช่นนั้น ไม่ดีหรอกนะครับ?
เอาเป็นว่า ธุระของผมก็เสร็จสิ้นแล้ว! ผมก็ไม่ได้ไร้ยางอายถึงขนาดจะขัดขวางการอ่านจดหมายอันแสนสำคัญเสียด้วย ฉะนั้นก็ ขอตัวก่อนนะครับ♪
โฮคุโตะคุง ขอให้คุณมีความสุขนะครับ! ลาก่อน! ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าา☆
โฮคุโตะ: อย่าหัวเราะเสียงสูงแล้วหนีไปพร้อมกับบอลลูนสิ เป็นจอมโจรหรือไง ทำไมถึงต้องมาเล่นละครอะไรไร้สาระแบบนี้ด้วยกันเนี่ย...?
แต่ก็ขอบคุณนะครับที่ช่วยนำจดหมายมาส่งให้... ประธานฮิบิกิ
วาตารุ: ไม่ได้ยินเลยนะครับ! ถ้าหากอยากสื่อความรู้สึกขอบคุณล่ะก็ ตะโกนอย่างซิมเปิลเช่นนี้ไปเลย! ว่า [Amazing] !
โฮคุโต: หึ มีแค่คำนั้นคำเดียวนั่นล่ะ ที่ถึงต้องตายก็จะไม่ขอพูดเด็ดขาด
วาตารุ: อะฮ่าฮ่า☆ในที่สุดก็กลับมาเป็นเหมือนทุกทีแล้วสินะครับ โฮคุโตะคุงเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่านะ!
ใช้มันทำให้ดอกไม้แห่งรอยยิ้มเบ่งบานยิ่งขึ้นมากกว่านี้เถอะ!
จะเป็นดอกไม้แห่งความหวัง ที่งดงามยิ่งกว่ากุหลาบดอกใดๆ...! Amazing☆
โฮคุโตะ: ..........
(ขึ้นบอลลูนไปซะแล้ว ไม่เข้าใจคนๆนั้นเลยจริงๆ...)
(ถึงจะเป็นสามประหลาดเหมือนกัน ยังรู้สึกว่าซาคุมะเซ็มไปจะคุยกันรู้เรื่องมากกว่าซะอีก)
(แต่ก็ต้องขอบคุณความมีน้ำใจของเขาจริงๆ)
(ทั้งที่ฉันตั้งใจจะมาเดินคนเดียวแท้ๆ แต่ก็ยังมีคนมากมายคอยช่วยเหลืออยู่)
(แค่สัมผัสถึงมันได้ ก็มีความหมายที่จะรู้สึกขอบคุณคุณแล้ว)
(เอาล่ะ)
(จดหมายจากคุณย่างั้นเหรอ)
(เรื่องอะไรกันนะ? ถึงกับต้องส่งเป็นจดหมายมาแบบนี้... ทั้งที่คุยกันตอนอยู่ที่บ้านได้ทุกเมื่อแท้ๆ)
(เหมือนว่าจะมาเอาใจช่วยเราใน DDD ด้วยสินะ คงจะเห็นเราจะที่ไหนซักแห่ง แล้วมีเรื่องเร่งด่วนที่อยากจะบอก... อย่างงั้นหรือเปล่านะ?)
(เอาเถอะ ถ้าได้อ่านเดี๋ยวก็รู้เองล่ะ คุณย่าไม่เคยทำร้าย หรือบังคับชีวิตฉันเหมือนพ่อกับแม่เลยซักครั้ง)
(บางที จดหมายนี้อาจจะทำให้ความขุ่นเคืองในใจของฉัน หายไปบ้างก็ได้)
(ขอบคุณนะครับคุณย่า คุณย่ามักจะคอยช่วยเหลือผม ในยามเจ็บปวดอยู่เสมอเลย)
(คอยช่วยเหลือผมอย่างสบายๆ เหมือนกับเป็นสิ่งที่ต้องทำอยู่แล้ว ผมรู้สึกขอบคุณเหลือเกิน)
(เหมือนว่าผม จะไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวจริงๆด้วย)
(คุณย่า ผมขออ่านจดหมายนี้ อย่างตั้งใจล่ะนะ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น