(ณ สนาม) (ฤดูใบไม้ผลิ)
อาราชิ: หนึ่งสอง สามสี่♪
มิตสึรุ: โอ๊ย เจ็บเจ็บเจ็บ!? พอเถอะอาราชิจังเซ็มไป คนเราตัวอ่อนไม่ได้ถึงขนาดนั้นหรอกนะ?
อาราชิ: ทนหน่อยนะจ๊ะ~ มิตสึรุจังร่างกายทื่อไปหมดเลย เป็นเพราะออกกำลังมากเกินไปนั่นล่ะ วัยกำลังโตแบบนี้ควรฝึกให้ตัวอ่อนดีกว่านะ?
ถ้าสร้างกล้ามเนื้อเร็วเกินไปล่ะก็ ตัวจะไม่สูงเอานะจ๊ะ?
ถึงตัวเล็กๆจะดีกับ Ra*bits ที่มีจุดขายเป็นความน่ารักมากกว่าก็เถอะ♪
อโดนิส: นารุคามิ หยุดเถอะ เท็นมะเค้าไม่ชอบนะ อย่ารังแกสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆสิ
อาราชิ: ไม่ได้รังแกซักหน่อย เสียมารยาทจังเลยนะ
อโดนิสจังเองก็ฝึกให้ตัวอ่อนเข้าไว้เถอะนะ กล้ามเนื้อของนักกีฬาชั้นหนึ่งที่อ่อนนุ่มราวกับผิวของเด็กผู้หญิงนั่นล่ะอุดมคติเลย♪
อโดนิส: อืม นั่นมันก็ใช่อยู่หรอก แต่ว่าฉันเป็นพวกมีกล้ามเนื้อมาตั้งแต่เกิดด้วยสิ...
เพราะฉันอยากจะแข็งแกร่งขึ้นก็เลยฝึกซะหนักเกินไปหน่อย พอกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นน้ำหนักก็เลยเพิ่มขึ้นตามจนทำเวลาตกซะอย่างนั้น
มิตสึรุ: นิฮิฮิ! อโดจังเซ็มไป ทั้งตัวใหญ่ แข็งแรงเหมือนกับเหล็ก เท่สุดๆไปเลยล่ะ~
อโดนิส: เท็นมะ ฉันไม่ใช่เหล็กหรอกนะ บาดเจ็บได้เหมือนคนทั่วไปนั่นล่ะ
เพราะงั้น ก็เลยต้องฝึกความอ่อนตัวของร่างกายเพื่อให้ไม่ได้รับบาดเจ็บ ใช่ไหมล่ะ นารุคามิ?
อาราชิ: ใช่จ้า ถึงสาวญี่ปุ่นส่วนใหญ่จะชอบไทป์เจ้าชายก็เถอะ แต่ก็เหมือนจะชอบหนุ่มบอกบางแบบที่โผล่ในการ์ตูนสาวน้อยด้วยเหมือนกันนะ
ถึงจะฝืนฝึกเยอะเกินไป มันก็ไม่ดีหรอกนะจ๊ะ
มิตสึรุ: งั้นหรอกเหรอ? แต่ฉันว่ามีกล้ามเป็นมัดๆเท่กว่ากันตั้งเยอะเลย~?
อาราชิ: อืม มันก็ขึ้นอยู่กับประเทศล่ะมั้ง แบบที่อยู่ในอเมริกันคอมมิคเนี่ย ไม่ค่อยป๊อปเท่าไหร่หรอกนะ
ถึงจะไม่เท่าอโดนิสจัง แต่ชั้นก็เป็นพวกมีกล้ามเนื้อง่ายเหมือนกัน เลยต้องระวังเอาไว้หน่อยน่ะ
อโดนิส: ถ้างั้นทำไมถึงได้มาเข้าชมรมกรีฑาล่ะ ยังไงก็มีแต่การฝึกฝนร่างกายเป็นหลักนี่นา
ถ้าตั้งใจทำกิจกรรมชมรมล่ะก็ ยังไงมันก็ต้องมีกล้ามขึ้นอยู่แล้วนะ
อาราชิ: อื้ม ก็แค่กะว่านานๆทีจะร่วมกิจกรรมชมรมบ้างตอนที่กล้ามเนื้อเริ่มอ่อนตัวแล้วน่ะ
โรงเรียนเราบังคับให้เข้าร่วมชมรมด้วย ก็เลยเลือกๆไปตามสมควรเท่านั้นล่ะ
ก็เลยไม่คิดจะจริงจังเท่าไหร่ น่ะนะ♪
อโดนิส: จริงจังซักหน่อยเถอะ ถ้านายจะทำก็ทำได้อยู่แล้วล่ะ นารุคามิ
มาดาระ: ฮ่าฮ่าฮ่า! ตามนั้นล่ะ! การทุ่มเทให้เต็มที่ไม่ว่าในเรื่องอะไร ก็ต้องสนุกกว่าอยู่แล้ว☆
มิตสึรุ: เหวอ!? เอ๊ะ เอ๊ะ อะไรน่ะ? ฉัน ลอยอยู่บนอากาศด้วย~!?
มาดาระ: อย่าดิ้นสิ! เดี๋ยวก็เจ็บตัวเอาหรอก! เด็กคนนี้เป็นใครล่ะเนี่ย ตัวเล็กจัง!
อุ้มสูงๆเลย~☆
อโดนิส: ประธาน หยุดเถอะ เท็มมะเค้ากลัวหมดแล้วนะ
มาดาระ: ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ม่ายอยู่ ม่ายอยู่ แบร่~☆ (เป็นวิธีเล่นกับเด็กทารก ที่ใช้มือปิดหน้าตัวเองเอาไว้ แล้วเปิดออกมาแบร่อ่ะค่ะ)
มิตสึรุ: เหวออออออ!?
มาดาระ: โอ๊ะ สัมผัสได้ว่าอโดนิสซังเอง ก็อยากให้ "อุ้มสูงๆ" เหมือนกันสินะ!
แหม เป็นเด็กขี้อ้อนเกินขาดเลยนะเนี่ย! มาสิๆ เดี๋ยวช่วยอุ้มให้เอง!
อโดนิส: ..........................
มาดาระ: โอ๊ะ? ทำไมถึงปฏิเสธล่ะ? อโดนิสซังเข้าวัยต่อต้านแล้วเหรอเนี่ย! กลับทำให้รู้สึกดีใจซะอีกแฮะ ก็เธอว่านอนสอนง่ายเกินไปหน่อยนี่นา!
ทั้งสุขปนทุกข์เลย! แต่ว่าไม่ได้เจอกันตั้งนานก็เลยอยากสกินชิพนี่นา จะขอบังคับอุ้มล่ะนะ! ฮัคเคะโย่ย โนค๊ตตะ โนค๊ตตะะะะ....☆ (เป็นศัพท์เปิดการแข่งขันซูโม่)
อโดนิส: เหวอ... เดี๋ยวเถอะ หยุดน่าประธาน ฉันไม่ใช่เด็กเล็กๆที่จะสนุกกับการโดนอุ้มสูงๆแล้วนะ
มาดาระ: ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่ว่าเมื่อไหร่ อโดนิสซังก็เป็นเบบี้น้อยคนสำคัญของฉันนั่นล่ะ☆
มิตสึรุ: โห... คนๆนี้ สุดยอดไปเลย! ยกอโดจังเซ็มไปที่น่าจะตัวหนักด้วยสองมือได้สบายๆเลย
อาราชิ: เขาเก่งเรื่องการยกของหนักมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วล่ะ...
เดี๋ยวเถอะหม่าม้า ไม่ได้เจอกันตั้งนานไม่ใช่หรือไง
ป่านนี้แล้ว คิดจะมาทำอะไรกันล่ะ ชอบกลับมาแบบกระทันหันตลอดเลย
มิตสึรุ: หืม "หม่าม้า" นี่อะไรน่ะ...?
อโดนิส: เรื่องมันยาวน่ะ จำเอาไว้ว่าเป็นชื่อเล่นของคนๆนี้ก็พอแล้วล่ะ
มิตสึรุ: แต่ว่า ทำไมเป็นผู้ชายถึงชื่อ "หม่าม้า" ล่ะ? อ๊ะ แต่ว่าอาราชาจังเซ็มไปก็ให้คนอื่นเรียกตัวเองว่า "โอเน่จัง" ด้วยนี่นะ...?
อาราชิ: เดี๋ยวเถอะหม่าม้า ทำมิตสึรุจังเค้าสับสนแล้วนะ~...
เด็กคนนี้เป็นดวงดาวแห่งความหวังของชมรมกรีฑานะ อย่างน้อยก็ช่วยแนะนำตัวเองกับเขาหน่อยสิ?
อโดนิส: แต่สาเหตุของความสับสนครึ่งหนึ่งนั่นก็มาจากนารุคามินะ ทำไมชมรมกรีฑาของเรา ถึงได้มีแต่พวกรักอิสระแบบนี้กันเนี่ย...
ไม่ได้จะว่าอะไรหรอกนะ มีแต่พวกนิสัยสุดโต่งล้วนๆเลย
อาราชิ: ก็กรีฑาเนี่ย เน้นแต่กีฬาประเภทเดี่ยวนี่นะ...
แต่ว่าอโดนิสจัง พูดอย่างกับว่าตัวเองไม่ได้ประหลาดอะไรด้วยแบบนั้น มันก็ยังไงๆอยู่นะ?
อโดนิส: ฉันธรรมดาจะตายไป ใช่ไหมล่ะ เท็นมะ?
มิตสึรุ: เอ๊ะ? อือ.... ขอโทษนะ ฉันโกหกไม่เก่งน่ะ!
อโดนิส: งึ้ย... ช่างเถอะ ปล่อยฉันลงได้แล้วประธาน พอเท้าไม่แตะพื้นแล้วมันไม่สบายใจนะ
มาดาระ: ก็ได้อยู่หรอก แต่ว่าสัญญากับหม่าม้าได้ไหมว่าต่อจากนี้ไปจะเป็นเด็กดีน่ะ?
อโดนิส: สัญญาก็ได้ เพราะงั้นปล่อยลงได้แล้ว... ไม่งั้นจะโกรธแล้วนะ
มาดาระ: ฮ่าฮ่าฮ่า! นึกภาพอโดนิสซังโกรธไม่ออกเลยแฮะ ชักอยากกวนโมโหแทนซะแล้วสิ!
แต่ว่าถ้าโดนเธอต่อยเข้าล่ะก็ได้ตายแหงๆ ฮึ้ย น่าเจ็บใจจริงๆเลย!
อโดนิส: พอเถอะน่าประธาน อย่าหมุนไปหมุนมาทั้งที่กอดฉันไว้แบบนี้สิ
มาดาระ: ฮ่าฮ่าฮ่า! อโดนิสซังเนี่ย เหมือนเท็ดดี้แบร์ตัวยักษ์เลยนะ อยากได้มาไว้ที่บ้านซักตัวจัง! มาเป็นเด็กของฉันเถอะ!
อโดนิส: ฉันก็เป็นเด็กของชมรมกรีฑามาตั้งแต่แรกอยู่แล้วน่า ...หยุดซักทีเถอะ เริ่มจะรู้สึกเหมือนเมารถขึ้นมาแล้ว
มิตสึรุ: ไหวหรือเปล่าอโดจังเซ็มไป~ ดื่มน้ำหน่อยไหม?
อโดนิส: ขอบใจนะ เท็นมะ นายนี่เป็นเด็กดีที่อ่อนโยนจริงๆเลย
อาราชิ: อุฮุฮุ เพราะพวกเราเลี้ยงมาดีไงล่ะจ๊ะ
แล้วคิดว่าเป็นความผิดของใครที่ทิ้งเด็ก จนทำให้พวกเราต้องลำบากแบบนี้กันล่ะ? สำนึกผิดไว้ซะด้วยนะ หม่าม้า?
มาดาระ: สำนึกผิดอยู่แล้วล่ะ! ขอโทษคร้าบ! โปรดยกโทษให้ทีเถอะ!
อาราชิ: อ๊ะ ไม่ต้องถึงกับคุกเข่าก้มกราบก็ได้นะ
มาดาระ: มีช่องว่าง~....☆
อาราชิ: ว๊าย!? เดี๋ยวเถอะ ไหงจู่ๆถึงพุ่งเข้ามารัดกันแบบนั้นเนี่ย? ยังอ่านการเคลื่อนไหวไม่ออกเหมือนเดิมเลย...!
มาดาระ: สนุกจังเลย! อโดนิสซังเองก็มาสิ ทุกคนมาเล่นซูโม่กัน☆
อโดนิส: ขอปฏิเสธ... สรุปแล้วมีธุระอะไรกันแน่เนี่ย ประธาน?
มาดาระ: อ๋อ ลืมบอกไปซะสนิทเลย! โทษทีโทษที!
จากนี้ฉันจะไม่อยู่ประมาณสองสัปดาห์น่ะ... ระหว่างนั้นถึงจะเกิดอะไรขึ้นก็มาเข้าร่วมชมรมกรีฑาไม่ได้นะ!
มาบอกแค่นั้นล่ะ!
จะมอบอำนาจประธานชมรมให้อาราชิซังหรืออโดนิสซังเป็นระยะเวลาหนึ่ง... ถ้าอยากเข้าร่วมการแข่งขันอะไรล่ะก็ ให้ใครซักคนเป็นคนทำเรื่องก็แล้วกันนะ!
ตราประทับของหัวหน้าชมรมซ่อนอยู่ในมือฉันนี่ล่ะ! คิดว่าอยู่มือข้างไหนล่ะ? มือซ้ายหรือมือขวาเอ่ย!?
อาราชิ: จะข้างไหนก็ช่างเถอะ... ชั้นเองก็ไม่ค่อยได้เข้าร่วมนักด้วย ตัวแทนประธานให้อโดนิสจังจัดการแล้วกันนะ?
ช่วงนี้ชั้นเองก็ยุ่งเพราะต้องทำหน้าที่เป็นลีดเดอร์ของ Knights ชั่วคราวเหมือนกัน จะให้ควบตำแหน่งประธานชมรมกรีฑาด้วยก็ไม่ไหวหรอก
มาดาระ: Knights? ฮะฮ่า เลโอซังยังไม่กลับมางั้นเหรอ?
ทำให้รุ่นน้องต้องเป็นห่วงแบบนี้ เป็นเด็กไม่ดีเลยนะ ทั้งที่แต่ก่อนไม่ใช่เด็กแบบนั้นแท้ๆ...?
อาราชิ: แล้วตัวเองมีหน้าไปว่าคนอื่นหรือไงล่ะ? จู่ๆก็หายตัวไปแบบนั้น แล้วกลับมาคราวนี้ยังจะบอกว่าจะไปไหนตั้งสองสัปดาห์อีก
มาดาระ: ฮ่าฮ่าฮ่า! ตั้งตารอจนกว่าฉันจะกลับมาแล้วกันนะ! ไม่ต้องห่วงไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะนำพาความสนุกสนานของงานเทศกาลกลับมาด้วยนั่นล่ะ♪
ถ้างั้น ใกล้ได้เวลาเรือออกแล้วด้วย ขอตัวก่อนน้า♪
ทุกคนสนิทสนมกันไว้ หลังกินข้าวเสร็จก็แปรงฟันกันด้วยล่ะ! เกี่ยวก้อยสัญญากับหม่าม้านะ♪
ถ้างั้นก็ ลาก่อนนะลูกๆของฉัน! ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายน้าาา....☆
อาราชิ: อ๊ะ ไปซะแล้ว... สุดท้ายก็ไม่ได้แนะนำตัวเองกับมิตสึรุจังไม่ใช่เหรอ
มิตสึรุ: อะ อะไรของคนๆนั้นกันน่ะ...?
อาราชิ: อืม ประธานชมรมกรีฑาของพวกเรา ชื่อมิเคจิม่า มาดาระซังจ้ะ เพราะในชื่อมีคำว่า "หม่าม้า" ทุกคนก็เลยเรียกเค้าว่า หม่าม้าน่ะ
แต่ก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไรหรอก มิตสึรุจังก็สนิทกับเขาเอาไว้นะ ถึงจะเห็นอย่างนั้นแต่ก็เป็นหัวหน้าของชมรมกรีฑาเรานี่นา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น